اثربخشی آموزش گروهی مادران طلاق با رویکرد تلفیقی در شهر اصفهان بر سازگاری آنان

هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش گروهی مادران طلاق (با رویکردتلفیقی) در شهر اصفهان بر سازگاری آنان بود. این پژوهش به شیو هی نیمه تجربی با طرح تحقیق پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه اجرا گردید. جامعه آماری شامل کلیه ی زنان مطلقه تحت پوشش سازمان بهزیستی شهر اصفهان در سال 1389 بود. به منظور اجرای طرحپژوهشی، ابتدا از بین مراکز هشتگانه خدمات اجتماعی بهزیستی، یک مرکز به صورت تصادفی انتخاب و از بین زنان مطلقه خودسرپرست 20 نفر نمونه ی در دسترس و داوطلب انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. پس از انجامنمونه گیری، یک جلسه پیش آزمون برای هر دو گروه آزمایشی و گواه تشکیل گردید که در طی آن از مادران درخواست شد تا به فرم جمعیت شناختی و پرسشنامه سازگاری پس از طلاق فیشر FDAS پاسخ دهند. پس از آن 8 جلسه آموزش ( 1ساعت و نیم، دو بار در هفته) به شیوه ی رویکرد تلفیقی به مادران گروه آزمایشی آموزش داده شد. در پایان دوره ی آموزشی، پرسشنامه مذکور به عنوان پس آزمون در دو گروه آزمایش و کنترل اجرا گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس انجام پذیرفت. نتایج به دست آمدهاز این پژوهش نشان داد که آموزش گروهی مادران طلاق با رویکرد تلفیقی در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون بر سازگاری مادران و زیرمقیاس های آن شامل(احساس خودارزشی، رها شدن، خشم نسبت به همسر قبلی، سوگ، صمیمیت اجتماعی، خودارزشی اجتماعی) به صورت معناداری اثرگذار بوده است.

کلیدواژه ها:

طلاق ، مادران طلاق ، سازگاری با طلاق ، آموزش گروهی با رویکرد تلفیقی