اثربخشی زوج درمانی کوتاه به شیوه خود تنظیمی بر تاب آوری و امید به زندگی مادران کودکان عقب مانده ذهنی و جسمی

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی زوج درمانی کوتاه به شیوه خود تنظیمی بر تاب آوری و امید به زندگی مادران کودکان عقبمانده ذهنی و جسمی بود. تحقیق حاضر از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه مادرانکودکان عقب مانده ذهنی و جسمی مراجعه کننده به مراکز آموزش و توانبخشی کودکان عقب مانده ذهنی و جسمی شهر اصفهان درسال 1395 بود که از بین آنها 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه آزمایشی و کنترل جایگزین شدند. ابزار انداز ه گیریشامل پرسشنامه تاب آوری و امید به زندگی بود و برای تحلیل نتایج از آزمون کوواریانس چند متغیره و تک متغیره و با استفاده از نرمابزار SPSS استفاده شد. یافته ها نشان داد که تفاوت میانگین نمره تاب آوری و اضطراب آزمودنی ها در دو گروه کنترل و آزمایش معنی دار بوده است. بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که زوج درمانی کوتاه به شیوه خود تنظیمی بر تاب آوری و امید به زندگی مادرانکودکان عقب مانده ذهنی و جسمی تاثیر داشته و توانسته است به صورت معنی داری این تاب آوری و امید به زندگی آنان را افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

زوج درمانی ، خودتنظیمی ، تاب آوری ، امید به زندکی ، عقب ماندگی