تبیین اثر بخشی آموزش برنامه ی سیستماتیک ارتباط زوجین بر افزایش سازگاری - صمیمیت و تاب آوری زوجین شهر بوشهر

توجه به عوامل مرتبط و تاثیرگذار بر سازگاری زناشویی، صمیمیت و تاب آوری آن ها از مهمترین کارها در زمینه ارتقاء کارکردهای مثبت خانواده میباشد. باتوجه به همین امر، پژوهش حاضر به بررسی تاثیر آموزش رویکرد سیستماتیک ارتباط زوجین بر تاب آوری، صمیمیت زناشویی و افزایش سازگاری زناشویی پرداخته است. پژوهش نیمه تجربی(آزمایشی) از نوع پیش آزمون، پس آزمون با گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری پژوهش همه زوجین شهر بوشهر در سال 1394 بودند. ابتدا به روش نمونه گیری در دسترس تعداد 32 زوج انتخاب شد، سپس به روش تصادفی در دوگروه آزمایش و گواه جای گذاری شدند. ابتدا پیش آزمون اجرا شد و شرکت کنندگان به مقیاس تاب آوری کانر و دیوید سون، پرسشنامه صمیمیت باگاروزی و مقیاس سازگاری زناشویی پاسخ دادند، پروتکل آموزشی اجرا شد و سپس از گروه آزمایش، پس آزمون گرفته شد. داده های دریافتی توسط فرمول های آمار توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی(تحلیل کوواریانس) با استفاده از نرم افزار آماری SPSS20 مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که آموزش رویکرد سیستماتیک بر تاب آوری، سازگاری و صمیمیت زناشویی تاثیر معنادار دارند.

کلیدواژه ها:

صمیمیت زناشویی ، تاب آوری ، سازگای زناشویی ، رویکرد سیستماتیک ارتباط زوجین