اصول طراحی شهری در عرصه رودخانه های شهری با رویکرد توسعه پایدار

توسعه فضاهای شهری در عصر حاضر بدون شناخت کافی از ویژگی رودخانه های شهری و بهره گیری از پتانسیل های آنها، مشکلات عدیده ای را برای شهرها به همراه داشته است. متاسفانه در اغلب شهرهای ایران بطور شایسته به این عامل توجه کافی نشده و عرصه رودخانه ها با پتانسیل های بالا برای کاربری های متناسب با بافت مجاور، بدون استفاده مانده است و لذا ضرورت توجه به ارتباط و توازن میان محیط طبیعی و محیط انسان ساخت بیش از پیش احساس می گردد. در بسیاری از کلانشهرهای دنیا رقابت ویژه ای در جهت ارتقای کیفیت کالبدی ومعنایی منظر شهری وجود دارد تا بتوانند جایگاه خود را در سطح جهانی تثبیت کرده یا ارتقاء دهند. یکی از راه های برون رفت از این وضعیت کنونی توجه کافی به اصول شهری طراحی پایدار و دخالت دادن آن در طراحی های محوطه های کناره های رودخانه هاست. توسعه پایدار بعنوان رهنمونی برای مدیریت کلیه منابع قلمداد می شود تا به طریقی که بتوان نیازهای اقتصادی و اجتماعی را برآورده ساخت. بنابراین بهبود کیفیت شهری و محیطی رودخانه ها برای جهت نیل به اهداف توسعه پایدار و گردشگری می باشد. پژوهش حاضر با بررسی ادبیات موضوع رودخانه های شهری، راهکارهایی برای رسیدن به الگوهای طراحی شهری در برخورد با رودخانه های شهری وپیوند آن با محیط مصنوع دست ساز بشر در مقیاس خرد و بصورت کل در بافت شهری و تبدیل آنها به یکی از مراکز پویا و زنده شهری ارایه شود. روش توصیفی- تحلیلی و داده ها و اطلاعات و تحلیل اطلاعات به شیوه کتابخانه ای و اسنادی گردآوری شده است.

کلیدواژه ها:

طرای شهری ، اکولوژیک ، توسعه پایدار ، رودخانه های شهری