اثر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکنترلی کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکنترلی کودکان مبتلا به اختلالنافرمانی مقابله ای مقطع ابتدایی شهر اصفهان در سال تحصیلی 96-1395 بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر و پسر دارای اختلال نافرمانی مقابله ای مقطع ابتدایی شهر اصفهان بود. روش این پژوهش، آزمایشی از نوعپیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. بدین منظور تعداد 30 دانش آموز دارای اختلال نافرمانی مقابله ای باروش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در سه گروه آزمایش و گواهجایگزین شدند (15 نفر در گروه و 15 نفر گروه گواه). گروه آزمایشی مداخلات آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد رادو جلسه در هفته به مدت 3 ماه دریافت نمودند، در حالیکه گروه گواه این مداخلات را دریافت نکردند. لازم به ذکر استکه مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد نه جلسه بود که سه جلسه اول مداخله متعلق به والدین این کودکان بود.ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامه ارزیابی سلامت روان کودکان و نوجوانان 6 تا 14 ساله و پرسشنامه خودکنترلی بود.داده های پژوهش با استفاده از تحلیل واریانس طرح ترکیبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل واریانس طرحترکیبی نشان داد، آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به صورت معنی داری میانگین نمرات گروه آزمایشی را نسبت بهگروه گواه در مراحل پس آزمون و پیگیری افزایش داده است (p> 0/001). بنابر یافته های این پژوهش، می توان از این روش درمانی به عنوان روش مداخله ای مفید، برای افزایش خودکنترلی کودکان دارای اختلال نافرمانی مقابله ای بهره برد.