تاثیر امید درمانی گروهی بر کیفیت زندگی و تاب آوری مادران دارای کودک مبتلا سرطان

والدین کودکان مبتلا به سرطان بیشتر از والدین کودکان سالم در معرض مشکلات روان شناختی از قبیل اضطراب،افسردگی، استرس و به طور کلی تهدید سلامت روان می باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر امید درمانی گروهی برکیفیت زندگی و تاب آوری مادران دارای کودک مبتلا به سرطان طراحی و انجام شد. این پژوهش نیمه تجربی به شیوهپیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری این مطالعه را کلیه مادران کودکان مبتلا به سرطانمراجعه کننده به موسسه حمایت از کودکان سرطانی (محک) شهر تهران در سال 1395 تشکیل می دادند. از میان افرادواجد شرایط و بر اساس ملاکهای ورود و خروج به پژوهش، 40 نفر از مادران به شیوه در دسترس انتخاب و با تخصیصتصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ارزیابی آزمودنی ها با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمانبهداشت جهانی (1998) و مقیاس تاب آوری کانر- دیویدسون (2003) انجام شد. شرکت کنندگان گروه آزمایش مداخلهامید درمانی گروهی را در 1 جلسه هفتگی و گروهی دریافت کردند، در حالی که گروه کنترل در لیست انتظار بودند. برایتجزیه و تحلیل دادهها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره (MANCOVA) و نرم افزار SPSS20 استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که امید درمانی بطور معناداری کیفیت زندگی و تاب آوری مادران کودکان سرطانی را درگروه تحت مداخله افزایش داده بود. با توجه به اثر بخش مداخله امید درمانی، توصیه میگردد از این شیوه درمانی درجهت کاهش مشکلات روان شناختی مراقبان بیماران سرطانی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

امید درمانی ، تاب آوری ، کیفیت زندگی ، سرطان