حق آزادی بیان در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

حق آزادی بیان که یکی از حقوق اساسی و مهم بشری است در اسلام با عنوان اصل شورا، امر به معروف و نهی ازمنکر، قول احسن و... مورد حمایت و تاکید قرار گرفته است؛ همچنین در اسناد بینالمللی حقوق بشری نیز این حق مورد حمایت قرار گرفته و به کرات از آن نام برده شده است. کشور جمهوری اسلامی ایران از یک طرفحکومت خود را بر مبنای قوانین اسلامی بنا نهاده و از طرف دیگر جزو ملتها و کشورهایی است که از جمله امضاکنندگان اسناد بینالمللی حقوق بشری است، لازم به توضیح است که دولت ایران در سال 1347 بدونهیچگونه پیش شرطی میثاق بینالمللی حقوق مدنی و سیاسی را امضا کرده و در سال 1354 به تصویب مجلسرسانده است، بنابراین با توجه به آنکه کشور ایران عضو این میثاق است، لذا ملزم است مفاد آن را به طور کامل رعایت کند. در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در بخش مربوط به حقوق ملت، از حق آزادی بیان حمایتشده و آن را جزو حقوق اساسی افراد به شمار آورده است و این خود نشان میدهد که این حق در قانون ایران دارای ارزش و اعتبار حقوقی است و کسی نمیتواند منکر آن شود. در این پژوهش سعی شده است با بهره گیری از منابع موجود و تحلیل محتوا به بررسی وضعیت حقوق بشر و عقیده در پرتو قانون اساسی ایران بپردازیم.

کلیدواژه ها:

آزادی بیان ، حقوق بشر ، قانون اساسی ایران ، آزادی سیاسی