ضرورت و ابعاد تحول در مدیریت بخش عمومی بر اساس نظریه حکمرانی خوب

مدیریت عمومی نقش زیادی در میزان تحقق و سرعت توسعه کشورها دارد، زیرا علاوه بر اینکه دولت ها نقش اساسی خود را به عنوان حافظ امنیت از این طریق ایفا می کنند، بخش قابل توجهی از سایر خدمات مورد نیاز جوامع نیز توسط این بخش ارائه می شوند، البته در بین کشورها، در مورد مقدار و گستره این خدمات تفاوت های زیادی دارد. طبعا کارآمدی مدیریت عمومی تحت تاثیر نگاه کلی تری است که به نقش دولت و چگونگی ایفای آن در جوامع وجود دارد. نظریه "حکمرانی خوب" از یک نگاه کلی به این موضوع می پردازد و برای "خوب" بودن حکومت، مشخصاتی را بر می شمارد: دولت حداقلی، خصوصی سازی، مشارکت مردم در تصمیمات، برابری جنسیتی، تفویض اختیارات، کارایی و اثر بخشی. طبیعی است که مدیریت عمومی مبتنی بر این دیدگاه نیز مشخصات خاص خود را دارد، مانند: بکارگیری مکانیزم های رقابتی و بازار در انجام کارها، استفاده از اصول و معیارهای مدیریت حرفه ای، توجه به نیازهای شهروندان، عدم تمرکز و شفافیت. در سالهای اخیر تحول در مدیریت عمومی با استفاده از این اصول در کشورهای مختلف صورت گرفته است. در کشورهای در حال توسعه و به ویژه ایران که نقش و تاثیر دولت، نه تنها در عرصه سیاستگذاری، بلکه در تصدی گری بسیار بالاست، بهره گیری از اصول مدیریت عمومی نوین می تواند تحولی در سمت گیری توسعه و برداشتن موانع آن باشد، بخصوص که این نوع مدیریت با محتوای سند چشم انداز بیست ساله، برنامه چهارم و اجرای اصل 44 قانون اساسی هموخوانی دارد، اما اقدامات انجام شده هنوز پاسخ مناسبی به نیازها در این زمینه نیست. این مقاله با هدف نشان دادن ضرورت و ابعاد تحول در مدیریت عمومی بر اساس نظریه "حکمرانی خوب" و ارائه برخی پیشنهادات برای پیشبرد آن در مورد ایران تهیه شده است و بنابراین طی آن به طور رابطه دولت و توسعه، نظریه های "حکمرانی خوب" و "مدیریت عمومی نوین" مورد بررسی قرار گرفته و تلاش می شود با ترکیب آنها و شرایط خاص ایران، برخی نتایج عملی ارائه گردد.