نقش میانجیگر چشم انداز زمان در رابطه بین جهت گیری و باورهای مذهبی با امیدواری در زندگی دانشجویان

اهداف: چشم انداز زمان، فرآیند اساسی شناختی است که افراد دنیای مادی و اجتماعیشان را از این طریق ادراک، تفسیر و با آنتعامل برقرار می کنند و تاثیر توجه به گذشته، حال و آینده را در مورد رفتار های انسان توصیف می کند چرا که افراد هنگامقضاوت، تصمیم گیری و عمل در رابطه با اهداف کوتاه مدت و بلند مدت شان، آن را به صورت ناهشیار اعمال می کنند. جهت گیریمذهبی احتمالا با فراهم آوردن انگیزه و عزمی راسخ، چشم انداز زمان افراد و امیدواری را در آن ا شکل می دهد. هدف پژوهشحاضر تعیین نقش واسطه ای چشم انداز زمان در رابطه بین جهتگیری مذهبی و امیدواری بود. روش کار: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل تمام دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهر قدس در نیمسال تحصیلی دوم 1394- 95 بود که از میان آنها به روش نمونه برداری در دسترس 144 نفر انتخاب شدند و به پرسشنامه چشم انداز زمان زیمباردو و بوید(1999)، مقیاس جهت گیری مذهبی آلپورت و راس (1950) و امید به زندگی میلر (1988) پاس دادند. داده های گردآوری شده با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری تحلیب شد. یافته ها: یافته ها نشان داد جهت گیری مذهبی درونی به صورت مثبت و مستقیم بر امیدواری اثر دارد. از بین ابعاد چشم انداز زمان بعد حال لذت گرایانه در سطح 0/05 و بعد آینده در سطح 0/01 و به صورت مثبت بر امیدواری اثر دارد. نتیجه گیری: جهت گیری مذهبی درونی به صورت غیرمستقیم و با میانجی گری چشم انداززمان حال لذت گرایانه و آینده بر امیدواری اثر دارد.

کلیدواژه ها:

چشم انداز زمان ، جهت گیری مذهبی ، امیدواری