تدوین راهکارهای طراحی مراکز تفریحی ورزشی نوجوانان با رویکرد ارتقاء تعاملات اجتماعی

بحران هویت و بلوغ از مسایل مهم دوره نوجوانی است. توجه به کمبود فضا برای پاسخگویی به این بحران هاو نگرانی های شناخت هرچه بهتر نوجوانان و نیازهای آنان از اولویت های کلیدی در عرصه دانش معماری بهشمار میرود. هدف این مقاله ارایه راهکارهایی برای طراحی مرکز تفریحی ورزشی با جهتگیری به سویهویت یابی، سرزندگی، تقویت حس تعلق به مکان و رشد استعدادهای آنان از زاویه تعاملات اجتماعی وآموزش است. پژوهش حاضر از نوع کاربردی بوده و به روش ترکیبی (کیفی کمی) انجام شده است بدینصورت که ابتدا با استفاده از روش تحلیل محتوا به بررسی نمونه های موفق پرداخته و متغیرهای تاثیرگذاربر محیط های مشابه موفق را استخراج می نماید؛ سپس با روش کمی متغیرها، به تبیین متغیرهای معنادارموثر بر پژوهش پرداخته شده است. پژوهش کمی از طریق ابزار پرسشنامه که با مشارکت 350 نفر ازنوجوانان شهر شیراز به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و انجام گردید. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از مدلهمبستگی پیرسون استفاده شده است؛ نتایج نشان می دهد که متغیرهای امنیت و مشارکت موثرترینمتغیرهای کمی هستند که توجه به آنها در مکانیابی و طراحی مرکز تفریحی ورزشی باعث افزایش گرایشنوجوانان به این مراکز و افزایش تعاملات اجتماعی، و باروری عنصر هویت جهت حضور آنان در جامعه می-گردد. در نهایت مقاله راهکارهای مناسب منتج از مولفههای کالبدی و غیرکالبدی موثر بر طراحی را ارایه می نماید.

کلیدواژه ها:

هویت ، حس تعلق ، مرکز تفریحی ورزشی ، نوجوان ، تعاملات اجتماعی