مروری بر روش های افزایش پوشش در شبکه های حسگر دوربین دار

توسعه شبکه های حسگر دوربیندار، امکان کنترل، نظارت و مراقبت مکانیزه و از راه دور را از هر منطقه ی مورد نظر فراهم نموده است که کاربردهای آن در حال پیشرفت و گسترش روز افزون است. حدود و مساحت منطقه ی تحت پوشش دوربین ها در شبکه های حسگر دوربین دار به عنوان یک چالش مهم در کارآیی آنها مطرح و یک زمینه مهم تحقیقاتی است؛ در این مقاله برخی از روش های مهم افزایش پوشش در شبکه های حسگر دوربین دار بررسی و مزایا و معایب آنها تحلیل می شود. نتایج مطالعات نشان می دهد که استفاده از الگوریتم های تکاملی و ترکیب آنها با روش های رایج، باعث افزایش قابل توجه کارآیی می شود طوری که با حداقل تعداد دوربین ها میتوان ناحیه بزرگتری را تحت دیده بانی قرار دارد.الگوریتم های افزایش پوشش در شبکه های حسگر دوربین دار ضمن مکانیابی برای جاگذاری بهینه ی دوربین ها بایستی زاویه قرارگرفتن دوربین را نیز به نحو موثری تعیین نمایند تا حداقل همپوشانی و بیشترین زاویه ی دید ممکن، حاصل شود. همچنین بایستی در مکانیابی دوربین ها، موانع احتمالی پوشش نیز مدل شده و رویکرد مناسبی برای حل مشکل کاهش پوشش در اثر وجود موانع اتخاذ شود

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، پوشش ، دیده بانی ، شبکه های حسگر دوربین دار