خاستگاه شناسی سنت داستاننویسی مدرن در ایران

برخلاف آنچه تصور میشود داستان مدرن فارسی در قرن شمسی جاری، صرفا ادامه و تقلیدی از داستاننویسی غربی نبوده است. قایل شدن به خاستگاهی واحد در این حوزه، نادیدهگرفتن عوامل مهمی را به دنبال دارد که صرفا نیروهای موثر بیرونی نبودهاند. از اینرو شناسایی یک سنت منسجم داستانی و روایی درون زبان فارسی میتواند بر ساحتهایی از تاریخ داستان5 معاصر فارسی، به منظور فهم دقیقتری از آن، پرتو افکند. مقاله حاضر میکوشد طی یک قرایت از چیستی و فلسفه مفهوم خاستگاه ، سنتهای ادبی داستان مدرن فارسی را بررسی کند. بررسی این سنتها، پژوهش را وارد حوزهای میکند که در آن عوامل تاریخی موثر در تکوین داستاننویسی مدرن فارسی شناخته شوند. در اینراستا بررسی نثر روایی کتابهای مقدس، مسیله ترجمه و متون منثور کلاسیک اهمیتی وافر دارند.به میانجی بررسی اهمیت ترجمه و نهضتهای آن در زبان فارسی، و همچنین واکاوی سنت روایی در ادبیات منثور فارسی در قرون گذشته میتوان دریافت که سبکها و مکاتب5 داستان-نویسی قرن بیستم در غرب، همواره تنها خاستگاه شکلگیری این امر در ایران نبوده است. هرچند تا کنون پژوهشهای علمی در باب سنت داستاننویسی شرقی و به طور خاص ایرانی انجام پذیرفته، اما مقاله حاضر میکوشد با بررسی متون نظری و فلسفی رابطه میان سنت ادبی و خاستگاههای تاریخی آن را برجسته سازد. از اینرو ضروری است به نقاط همگرایی و همچنین گسست زبان ادبی و روایی از خاستگاههای تاریخی نظری دقیق معطوف گردد. قابل ذکر است روش تحقیق در این مقاله بر اساس روش کتابخانهای و با استفاده از فیشبرداری صورت پذیرفته است.

کلیدواژه ها:

سنتادبی ، خاستگاه ، داستان ، روایت ، ساختار