شعر، زبان و ساخت شناخت

سرنوشت شعر و انسان با هم گره خورده است. انسان تا هست شعر می سراید اما شاید سروده های او همیشه شعر نامیده نشود گاهی شعر در قالب مناجات های اولیه بروز می کند و گاهی زمینه های اندیشه را فراهم می سازد. ما هنوز در اغلب فعالیت های فرهنگی خود شاعر ایم زیرا بنیان های شاعرانه ی وجود خویش را به همراه داریم و در چارچوب آن جهان را تحلیل، تجزیه و ترکیب می کنیم؛ بر شباهت ها و تفاوت ها دست می گذاریم و لبه ی تیز برش های خود از جهان زیستمند یکپارچه ای بیرونی را تخفیف و شدت می دهیم. با شباهت کلیت می سازیم و با تفاوت مرزهای مفهومی ایجاد می کنیم. نوشتار حاضر می کوشد با در نظر گرفتن این واقعیات و عبور از مسیر پژوهش تحلیلی امکانات قرار گرفتن قوه ی نطق آدمی در شعر را بررسی کند و تا حدودی آن را به اثبات رساند.

کلیدواژه ها:

ترسیم شباهت گرا ، ترسیم تفاوت گرا ، کلیت ، زبان ، شعر