ارزیابی کیفیت محیط شهری در محله های مسکونی شهر اندیمشک

گسترش کمی و کیفی شهرها باعث پیدایش مفهوم تخصصی به نام کیفیت محیط شهری شده است. همزمان با رویکرد توسعه پایدار شهری، مفهوم کیفیت محیط شهری نیز جای خود را در برنامه ریزی و مدیریت شهری باز کرده است. هنگامی محیط زندگی شهری بیشترین مطلوبیت را برای انسان دارد که در ابعاد مختلف زیست محیطی، اجتماعی، کالبدی، اقتصادی و ... انتظارات انسان را برآورده سازد. چنانچه یکی از موارد ذکر شده فاقد کیفیت مطلوب باشند بر میزان رضایتمندی او تاثیر می گذارد. در این پژوهش کیفیت محیط زندگی ساکنان شهری مورد بررسی قرار گرفته است و سعی بر آن است که با توصیف و تبیین مفهوم کیفیت محیط، شاخص های تاثیر گذار بر آن و همچنین نحوه سنجش این مفهوم در محیط شهری بررسی کند. محدوده مورد مطالعه محله های شهر اندیمشک می باشد. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی، تعداد 350 نمونه انتخاب و اطلاعات توسط پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از فرمول کوکران نتایج بدست آمده است. در این پژوهش کیفیت محیط شهری از نظر خدمات محله ای، امنیت، بهداشت، وضعیت ادراکی، دسترسی و تعاملات اجتماعی مورد بررسی قرار داده که مشخص شد ساکنین محله های شهر اندیمشک محله های شهر اندیمشک را مکانی امن برای سکونت دانسته و از وضعیت بهداشت راضی بود و تعاملات اجتماعی زیادی داشته اما از مواردی چون کمبود فضای سبز، فضای فرهنگی و فراغتی، آسفالت معابر، روشنایی معابر و داشتن فضاهای سرزنده و زیبا ناراضی بوده اند. روش تحقیق حاضر مبتنی بر روش توصیفی – تحلیلی و ابزار کار تهیه پرسشنامه و مطالعه اسناد و مدارک کتابخانه ای بوده است.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، محله ، محیط شهری ، رضایتمندی