حکمت متعالیه، و مسیله اصالت فرد و اصالت جامعه

یکی از مباحث بنیادین، و مهم در حوزه مطالعات علوم اجتماعی و سیاسی مدرن پرداختن به مبانی شکل گیری جامعه، با نگاه به دو رویکرد اصالت فرد و یا اصالت جمع است. اهمیت این مسیله ازآن روست، که گرایش به یکی از دو رویکرد مسیری متفاوتی را پیش روی اندیشمندان هر یک از رشته های علوم انسانی قرار خواهد داد. پرداختن این مسیله با توجه به مبانی فلسفی بومی و اسلامی، از یک سو و چالش های بهره گیری از الگوهای مدرن در ساخت سیاسی- اجتماعی دوره معاصر ایران می تواند، اهمیت پرداختن به این مبحث را در اولویت قرار دهد. این مقاله در پی پاسخ به این سوال است، که آیا با بهره گیری از آراء صدرالدین محمد بن ابراهیم قوام شیرازی، می توانیم به ارایه نگاهی در برابر دو رویکرد اصالت فرد، و اصالت اجتماع دست یابیم با بهره گیری از رویکرد استعاری و استنتاجی از آراء ملاصدرا چنین به نظر می رسد، که وی واقعیت وجودی فرد و جمع را بدون هیچ گونه ترجیح ارجحی پذیرفته و اصالت وجودی هرکدام را در جایگاه خود موردپذیرش قرار داده است. مقاله حاضر به بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی و با شیوه گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی و کتابخانه ای به بررسی این موضوع خواهد پرداخت.

کلیدواژه ها:

فرد ، جامعه ، حکمت متعالیه ، حکمت علمی و نظری ، وحدت سریانی