رابطه خودپنداره با عملکرد اجتماعی انطباقی در دانش آموزان با معلولیت جسمی حرکتی

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه خودپنداره با عملکرد اجتماعی انطباقی دانش آموزان با معلولیت جسمی حرکتی شهرستان زاهدان ، تحقیق توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه دانش آموزان دختر و پسر دارای معلولیت جسمی حرکتی مشغول به تحصیل در دبستان کودکان استثنایی تلاش وابسته به آموزش و پرورش ناحیه 2 شهرستان زاهدان در سال تحصیلی 96-1395 ، می باشند که با استفاده از روش سرشماری هر 105 نفر به عنوان نمونه تحقیق مورد بررسی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودپنداره کودکان اس. بی. آهلووالیا ( 1984 )، عملکرد اجتماعی و انطباقی کودک و نوجوان اسپنس و همکاران ( 2002 ) استفاده شده است. داده های حاصل با روش های آمار توصیفی ( محاسبه میانگین ، انحراف معیار و واریانس و ضریب همبستگی ) و آمار استنباطی ( ضریب همبستگی پیرسون ، تحلیل رگرسیون چند متغیره و آزمون تی گروه های مستقل ) و با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . نتایج نشان داد بین خودپنداره و عملکرد اجتماعی وانطباقی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. زیر مقیاس شهرت از خودپنداره پیش بینی کننده قابل اعتماد عملکرد اجتماعی وانطباقی می باشد. همچنین نتایج حاکی از تفاوت معنادار، دخترها و پسرها درعملکرد اجتماعی و انطباقی بود. با توجه به حجم مشکلات جسمانی که این افراد در مسیر آموزش و یادگیری مهارت ها دارند. خود تاثیر بسزایی در برقراری رابطه مفید وموثر با دیگران و پذیرش مسیولیت اجتماعی است. در فرایند قبول خود،هنجارها، مهارت ها، ارزش ها، نگرش ها و رفتار کودک شکل می گیرد و از آنجا که کودکان معلول در عرصه تعلیم و تربیت و زندگی با حجمی از معضلات در مراکز آموزشی و جامعه روبرو می گردند. از این رو پیشنهاد می شود که در مدارس، کادر آموزشی با تجربه و تخصص کافی در زمینه آموزشی، کمک آموزشی و مشاوره به کار گرفته شوند.

کلیدواژه ها:

خودپنداره ، عملکرد اجتماعی انطباقی ، کودکان با معلولیت جسمی و حرکتی ، تعلیم و تربیت ، مهارت