حکمت حضور آب در بناهای اسلامی

آدمی از سپیده دم حیات خود، آب و مناظر گوناگون آن را با خانه و محیط زندگی اش تلفیق کرده است از این رو آب در تاریخ معماری جهان، یک عامل تفکیک ناپذیر محسوب می شود. آب در همه باورها، دیدگاه ها و ادیان به ویژه دین مبین اسلام مقدس بوده و به عنوان یکی از اصلی ترین جلوه های حیات همواره مورد توجه معمار ایرانی بوده است. او تمام مهارت خود را بکار برده تا شان و جایگاه آب را در آثار خود حفظ کند. نمود آب در معماری اسلامی بق عنوان عنصری اصلی و مرکزی تلقی شده و معماری در اطراف آن قرار می گیرد، شکل و فرم به مکان ها می بخشد، رابط و پیوند دهنده فضاهای مختلف به یکدیگر می شود، به صورت جاری و گذرا از داخل محیط می گذرد و یا به صورت منظرین و نمایشی نمود پیدا می کند. هدف اصلی در پژوهش حاضر بیان مبانی و مفاهیم دینی متبلور در میراث کنونی بناهای ایران است، که به نوبه خود تاثیراتی از دوران پیش از اسلام و پس از آن و همچنی از تفکرات آیینی متفاوت در آن جلوه گر شده است، همچنین بررسی تاثیر و جایگاه والای آب در شکل گیری باغ ها و بناهای اسلامی و ارتباط آن با زندگی انسان ها بر اساس روش توصیفی- تحلیلی می باشد. جایگاه آب به دلیل نقش حیاتی آن در چرخه زندگی و کمبود در ایران مرزی ارزشمندتر گردیده است. سوالی که مطرح می باشد توجیه دلایل حضور آب در معماری است. آیا حضور آب در حاشیه معماری قرار دارد و یا عنصری در متن است توجه به آب در معماری تنها به دلیل نقش آن در حیات موجودات است و یا نقشی ورای آن دارد صور مختلف آب در معماری و باغسازی چگونه نمود پیدا می کند