مطالعه کیفی بر درمان اختلالات افسردگی مزمن

موضوع این مقاله تحلیلی بر درمان اختلالات افسردگی مزمن بود. هدف، بررسی کلی از توسعه این دانش در رواندرمانی های موجود از ابتدا تا کنون در درمان اختلالات افسردگی مزمن بوده که در نهایت با توجه به تحلیل نارسایی های سایر درمان های موجود به بیان پیشنهاداتی پرداخته شد. نتایج نشان داد؛ 1. دانش مربوط به اثربخشی درمانهای روانی اجتماعی بر اختلال افسردگی مزمن با کمبود فراوانی همراه است و اغلب نتایج تعمیم داده شده در افسردگی مزمن مربوط به افسردگی اساسی است. 2.روان درمانی روان پویشی، درمان شناختی رفتاری، روان درمانی بین فردی، روان درمانی تحلیلی شناختی رفتاری، گروه درمانی و درمان خانواده محور بر افسردگی مزمن موثرند، هرچند در هرکدام، نقاط ضعف عمده ای وجود دارد. 3.زمان محدود، ارایه منطق صریح برای درمان، موضع فعالانه درمانگر، تمرکز بر روی مشکلات کنونی، خود بازبینی از تغییر و پیشرفت، ارایه تکالیف منظم و نگهدارای از دستاوردها ، ترکیب دارو و رواندرمانی و مداخله مبتنی بر خانواد، عناصر مشترک حاصل از بررسی درمان های صورت گرفته در درمان اختلالات فسردگی مزمن می باشند. در نهایت در مقایسه با پژوهش در درمان افسردگی اساسی، پشتوانه تحقیقاتی در روان درمانی برای افسردگی مزمن نسبتا جوان بوده و نیاز به تحقیق در این زمینه ضروری است.

کلیدواژه ها:

روان درمانی ، اختلال افسردگی ، افسردگی مزمن