بهینه سازی کمی - کیفی بهره برداری از چاه های نزدیک ساحل با استفاده از الگوریتم ژنتیک

رشد ساکنین مناطق ساحلی در دو دهه اخیر، به ویژه درمناطق خشک و نیمه خشک، باعث افزایش و بی رویه پمپاژ از چاههای ساحلی و گسترش نفوذ آب شور به چاه ها شده است. در این مقاله مدل کمی – کیفی بهره برداری از چاههای نزدیک ساحل با هدف بیشینه نمودن سود خالص حاصل طراحی و از بهره برداری با رعایت عدم ورود آب شور به چاه ها توسعه یافته است. با توجه به بزرگی، گسستگی و وجود مینیمم های موضعی در فضای جستجو از الگوریتم ژنتیک ساده جهت یافتن جورابهای بهینه استفاده شده است. جهت کاهش حجم محاسبات ازمدل Strack استفاده شده است. هرگاه چاهی در معرض ورود آب شور قرار گیرد خاموش شده و از بهره برداری خارج میشود. کاربرد مدل توسعه داده شده برای مسئله ای فرضی متشکل ازچندین چاه نزدیک به دریا بررسی شده است.

کلیدواژه ها:

نفوذ آب شور در آبخان ساحلی ، بهینه سای ، بهره برداری ، الگوریتم ژنتیک