مرگ اندیشی در اشعار بیژن جلالی

اندیشیدن دربارهی مرگ، موضوعی است که عمر آن به اندازهی تاریخ زندگی بشر است؛ تقریبا هیچ انسانی را نمیتوان یافت که در طول زندگی، ساعتها به مرگ نیندیشیده باشد و شاید بتوان گفت کمتر کسی به اندازهی شاعران و فیلسوفان، مجال آن را داشته باشند که دیدگاه و احساس خود را در پیوند با مرگ بیان کنند و گفتههایشان را در لابهلای تاریخ به یادگار بگذارند. شاعر، اما در این میان، به دلیل نگاه هنری، جایگاه ویژهای دارد؛ به همین دلیل در این جستار اندیشه و احساس شاعر معاصر ایرانی، بیژن جلالی دربارهی مرگ ارزیابی شد؛ به این منظور با جستوجو در دفاتر شعری این شاعر، همه ی شعرهایی که مضمون مرگ در آنهایافت میشد، واکاوی شد و یافتههای پژوهش نشان داد که شاعر در اشعاری مرگ را نیستی و نابودی محض می انگارد و به جاودانه شدن اعتقادی ندارد و در اشعار دیگر مرگ خواه می شود و اعتقاد به جاودانگی و رهسپار شدن به سوی ابدیت دارد. ممکن است شاعر دراین که بعد از مرگ جاودانه می شود یا نه، دچار شک و تردید است و همین امر باعث بروز اندیشه های متعارضی دراشعارش شده است. البته باید خاطر نشان کرد که ترس از مرگ و عدم جاودانگی در اشعار جلالی جلوه و نمود بیشتری دارند.

کلیدواژه ها:

بیژن جلالی ، مرگ اندیشی ، مرگ ستایی ، مرگ اندیشی گریزی