بهینه سازی پارا مترهای لایه آبدار با الگوریتم ژنتیک در قیاس با روش تایس و هنتوش در تفسیر نتایج آزمون پمپاژ

برآورد مشخصه های لایه های آبدار برای مدیریت آب های زیرزمینی حیاتی است. تحقیق حاضر از روش بهینه سازی الگوریتم ژنتیک برای برآورد مشخصه های هیدرولیکی لایه آبدار مانند: قابلیت انتقال، هدایت هیدرولیکی، ضریب ذخیره و... استفاده می کند. برنامه ای نیز با نرم افزار MATLAB برای اینکار تهیه شده است که از این برنامه برای حداقل ساختن خطا درتخمین این پارامترها با استفاده از الگوریتم ژنتیک استفاده شده است. این برنامه با 12 سری از داده های آزمایش پمپاژ سنجیده شد و سپس همین داده ها توسط برنامه BGSPT با استفاده از روش های تطابق گرافیکی پردازش شد، بررسی نتایج نشان میدهد که روش الگوریتم ژنتیک خطای مجموع مربع انحرافات کمتری نسبت به روش های گرافیکی دارد و نتایج به دست آمده برتری روش الگوریتم ژنتیک را نسبت به روش های دیگر برای تخمین پارامترهای لایه های آبدار مختلف نشان می دهد. بخصوص در مواردی که به عللی روش گرافیکی تایس و هنتوش در تطابق به مشکل بر خورد کنند ویا شرایط ویژه هیدرولیکی بر لایه حاکم باشد. برآورد کارایی برنامه های الگوریتم ژنتیک نشان میدهد که مجموع مربعات خطا در بهترین نقطه از یک جمعیت با افزایش نسل ها یا افزایش جمعیت، کاهش پیدا خواهد کرد. در تحلیل حساسیت پارامترها نیز الگوریتم ژنتیک در لایه آبدارآزاد، تحت فشار ونشتی به جواب یکسانی همگرا شد.

کلیدواژه ها:

لایه آبدار ، الگوریتم ژنتیک ، آزمایش پمپاژ ، بهینه سازی ، مدیریت آبخوان