بررسی نماد آب در مثنوی مولوی

رمز یا نماد یکی از فنون بسیار هنرمندانه است که در فرهنگ و تمدن انسان جلوه ایگسترده و متنوع دارد و از دیر باز مورد توجه ادبیان و شاعران بزرگ زبان فارسی قرارگرفته است و بخصوص در ادبیات عرفانی ریشه ای عمیق دوانده است. شاعر عارف بااستفاده ی سمبلیک از رمزها و نمادها سعی می کند تصاویری بسازد که با باطن اشیاء واشخاص سر و کار دارد. در این مقاله ضمن تعریف نماد و بررسی پیشینه و انواع ، جلوههای نمادپردازی در شعر، به نماد پردازی عرفانی و منشاء آن پرداخته شده و آنگاه بابررسی نماد آب درفرهنگ ایران و جایگاه آن در قرآن، به کاربرد این نماد در اشعارمولانا در طرح معانی ژرف عرفانی پرداخته و ضمن بررسی انواع آبها در مثنوی و کاربردمتعدد آن در معانی و نمادهای مختلف ، کاربرد آب و آتش در کنار هم بحث نهایی اینمقاله را به خود اختصاص داده است.

کلیدواژه ها:

آب ، سمبلیک ، عرفان ، مثنوی مولوی ، نماد