خودبسندگی در معماری

خودبسندگی در معماری به معنای تلقی معماری به عنوان یک ارگانیسم زنده به صورتیکه طراحی آن بر اساس سایت و موقعیت قرارگیری آن باشد و طرح هوشمندانه به ویژگیهای اجتماعی، فرهنگی، زیرساختی و اقتصادی پیرامونش پاسخ دهد،موضوع آشنایی است، اما فرآیند رسیدن به آن یا چگونگی شکل گیری آن به سادگیقابل فهم نیست.سایت و موقعیت قرار گیری بنا،اقلیم، فناوری، آسایش و موارد بسیار دیگری می تواند در خودبسندگی معماری تعیین کننده باشد و درک آن را پیچیده کند.از طرفی ضرورت توجه به بهینگی و استفاده هوشمندانه از منابع محدود موجود مسیله ای است که هموارهبرای طراحان چالش برانگیز بوده است چرا که ارتباطی غریزی بین انسان و سایر سیستم های زنده وجود دارد که این فرضیه مبنای طراحی زیست محیطی است که متعاقب آن مفاهیمی چون اکو دیزاین ، معماری پایدار، و... مطرح شد. امروزه نیز انسان با چالشی مواجه استکه شکل تازهای از زیستن را طلب کرده و به باز تعریف فضاهای قابل سکونت میانجامد؛ در واقع مسکنهایی هرچه پایدارتر که در مدلی ایدهآل به سکونتگاههای خودبسنده ختم می شوند.بنابراین هدف این مقاله درکنار ارایه تعریف صحیحی از خودبسندگی که در آن حفظ ومدیریت منابع و استفاده هوشمند از آن مدنظر است، دستیابی به الگوهایی پایدار و خودبسنده است که این امر با ارایه هفت نوع دسته بندی در مورد خودبسندگی که منجر به دستیابی به شهرها و به طور کلی جوامع انسانی خودبسنده می شود،حاصل می شود .

کلیدواژه ها:

خودبسندگی-معماری-طراحی زیست محیطی-مسکن