بررسی خرد اقلیم توسط بادگیرها در معماری سنتی و معماری پایدار

زمانی که مفهوم اقلیم روشن شود تقسیم بندی اقلیمی به دنبال خواهد آمد. به طور کلی میانگین دراز مدت شرایط متغیر جوی را اقلیم می گویند. به عبارت دیگر، اقلیم یک منطقه مجموعه ای از میانگین های شرایط جوی درازمدت برای آن منطقه است. مقیاس کلان، نقش اصلی را در ساختار اقلیمی دارد و هیچ گونه نقش مستقیمی بر اسایش و زندگی انسان در سطح زمین ندارند. مقیاس کلان و جهانی، مقیاس منطقه ای را تحت تاثیر قرار می دهد و از طریق آن، اقلیم های مقیاس کوچکتر تحت تاثیر قرار می گیرند. وقتی اقلیم از جو به زمین می رسد، همه عوامل موجود در سطح زمین را تحت تاثیر خود قرار می دهد. از دیدگاه این نوشته ریزاقلیم شناسی، به عنوان زیرگروهی از علم اقلیم شناسی، کاربردی ترین و منطقی ترین معیارهای موثر بر روند طراحی معماری اقلیمی و تاثیرات محیط طبیعی و مصنوع بر شرایط آسایش حرارتی را ارایه می دهد. انسان های پیشین برای رسیدن به شرایط آسایش بدون دسترسی به تکنولوژی امروز ناگزیر به استفاده از شرایط محیطی و طبیعی برآمدند و استفاده از باد نیز به عنوان یک منبع طبیعی در دستور کار ساختمان بناهای مختلف بوده است و انسان ها به مدد تجربه جریان باد را می شناختند و با ویژگی های آن آشنا بودند اما از زمان انقلاب صنعتی به نظر می رسد ما این شکل معماری را کنار گذاشته ایم و از روش های مصنوعی برای تامین شرایط آسایش در ساختمان استفاده می کنیم. انسان از اقلیم خردی که در کنترل او نباشد دوری می کند و به فضاهای بسته پناه می برد. این بدان معنا است که با ساخت و سازهای خود، اقلیم های جدیدی پدید می آورد که شرایط آن به سطوح فعال محیط های داخلی وابسته است. می توان گفت بادگیر یکی از قدیمی ترین عناصری در معماری بوده است که باعث یک خرد اقلیم مطلوب در بناها می شده است.

کلیدواژه ها:

بادگیر ، اقلیم ، معماری سنتی ، معماری پایدار