مقایسه زیست اقلیمی معماری بومی ایران وترکیه با تکیه بربخش زمستان نشین (نمونه های موردی: شهر کاشان و دیاربکر)

دیاربکر و کاشان دو شهر از اقلیم گرم و خشک ترکیه و ایران می باشند که معماری بومی آن ها موفقیت آمیزترینساختمان های منطبق بر آب و هوای گرم و خشک می باشد. چنین انطباقی معلول سبک زندگی، نیازها و استفاده ازمصالح موجود در محل است. در حال حاضر در ساختمان های معاصر با نوعی معماری ناسازگار با اقلیم که موجب ایجادمحیطی با دمای نامطلوب و صرف انرژی بیشتر مواجه هستیم. نکات طراحی اقلیمی با مشاهده معماری سنتی قدیمی وبومی قابل دریافت و الهام هستند . بنابراین در پژوهش پیش رو به روش مقایسه تطبیقی تلاش شده است ابتدا به مقایسهکلی عناصر معماری بومی این دو منطقه پرداخته می شود و پس از بیان تعاریف اولیه و ویژگی های اقلیمی و معماری ایندو منطقه که به روش کتابخانه ای و اسنادی انجام شده است، دو بخش زمستان نشین خانه های این دو منطقه از طریقنمودار و با توجه به دمای مطلوب با هم مقایسه شود. هدف از پژوهش حاضر نوعی مقایسه تطبیقی است که بین معماریدو منطقه گرم و خشک در ایران و ترکیه (کاشان و دیاربکر) با شرایط اقلیمی نسبتا مشابه انجام شده است و مقایسهتمهیدات به کار گرفته شده در این دو منطقه جهت مقابله با شرایط سخت اقلیمی در راستای استفاده از الگوی موفق تر درطراحی معماری معاصر که اغلب نادیده گرفته می شود لازم به ذکر است که با توجه به نتایج، فرضیات مسیله (به نظرمی رسد با استفاده از اطلاعات آماری و دستگاه های اندازه گیری می توان به تحلیل چگونگی ایجاد شرایط آسایش با یکمحدوده مشخص پرداخت و نقش معماری را در ایجاد شرایط آسایش مورد ارزیابی دقیق قرار داد) اثبات می گردد.

کلیدواژه ها:

اقلیم گرم و خشک ، ایران (کاشان) ، ترکیه (دیاربکر) ، تابستان نشین ، دمای مطلوب