چگونگی مداخله زمینه گرا درپایداری و باززنده سازی بافت های تاریخی با بهره گیری از روش چیدمان فضا (نمونه موردی: پیشنهاد طراحی مجموعه گردشگری ابرکوه)

صنعت گردشگری با تاثیر بالقوه خود در اقتصاد هر کشور از جمله مقوله هایی است که همیشه مورد توجه مسیولین امر بوده است. با گسترششهرنشینی و سرعت تغییرات در شهرها قریب به چند دهه است که بافت تاریخی شهرها دچار دگرگونی شده و هماهنگی خود را با ساختاراصلی حرکتی شهر از دست داده اند. این امر خصوصا از بعد گردشگری فضاهای شهری و میراث تاریخی و فرهنگی، شهرها را تحث تاثیرقرار داده و باعث کاهش تعداد مراجعین و فراموشی تدریجی یادمان های گذشته شهرها شده است. هدف این مقاله پیشنهاد راهکار مناسبیجهت طراحی مجموعه تفریحی گردشگری با رویکرد زمینه گرا در جوار سرو کهنسال ابرکوه و بافت خاص پیرامونی است، که در آن پس ازبیان مطالعات در حوزه باززندهسازی بافتهای تاریخی و تلاش های انجام شده برای طراحی زمینه گرا به معرفی تیوری چیدمان فضا برای کمکبه ارایه نتایج مطالعاتی دقیقتر پرداخته می شود. پژوهش از نوع کاربردی توسعه ای و روش پژوهش، توصیفی تحلیلی است و گردآوریاطلاعات از طریق منابع کتابخانه ای، مراکز آمار و بررسی های میدانی انجام شده است. در نتایج نهایی با تعیین عوامل تاثیرگذار در طراحیزمینهگرا در بافت های تاریخی، راهکاری برای تبیین ضوابط طراحی زمینه گرا در بافت های تاریخی فرهنگی شهرها پیشنهاد می شود. باکمک این معیارها و با توجه به میزان دسترسی و دید در مسیرهای موجود در بافت مجموعه، محل های مناسب به منظور کاربری های متعدددر طراحی معماری در نظر گرفته خواهدشد؛ در طراحی های آینده با کمک استفاده از شاخص های نرم افزارهای دیگر در این چارچوب میتواندقت طراحی زمینه گرا را بالاتر برد.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، تفرج پایدار ، طراحی زمینه گرا ، روش چیدمان فضا