تاثیر روش های مختلف کشت پیاز خوراکی (.Allium cepa L) و میزان نیتروژن بر روند رشدی آن در شرایط تداخل با اویارسلام ارغوانی (Cyperus rotundus)

سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 344

فایل این مقاله در 15 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JFCR-14-1_015

تاریخ نمایه سازی: 6 شهریور 1396

چکیده مقاله:

به منظور بررسی اثر روش کشت پیاز خوراکی و میزان نیتروژن بر روند رشد آن در شرایط تداخل با اویارسلام ارغوانی، آزمایشی در سال 1392 درگلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. فاکتور اول شامل سهروش کاشت پیاز خوراکی (بذر، سوخچه و نشاء) و فاکتور دوم شامل سه سطح مختلف نیتروژن (50، 100 و 150 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار) بود. تیمار سطوح نیتروژن اثر معنیداری بر روی ارتفاع، شاخص سطح برگ، وزن خشک اندام هوایی و وزن خشک پیاز داشت. تیمار روش کاشت نیز دارای اثر معنی داری بر ارتفاع، تعداد برگ، شاخص سطح برگ، وزن خشک اندام هوایی و وزن خشک پیاز بود. همچنین اثر متقابل نوع روش کاشت و سطوح نیتروژن دارای اثر معنیدار بر روی ارتفاع، شاخص سطح برگ و وزن خشک اندام هوایی بود اما بر تعداد برگ و وزن خشک پیاز موثر نبود. بررسی روند رشدی پیاز در طی فصل رشد در شرایط تداخل با علفهرز اویارسلام ارغوانی نشان داد که بیشترین و کمترین میزان رشد پیاز به ترتیب مربوط به روش سوخچه و بذر بود. همچنین تغییرات خصوصیات رشدی پیاز تحت سطوح مختلف کود نیتروژن در شرایط رقابت نشان داد که حداکثر میزان رشد پیاز در سطح 100 و حداقل آن در سطح 50 کیلوگرم نیتروژن خالص حاصل شد. براساس نتایج تحقیق حاضر، میتوان مقدار 100 کیلوگرم نیتروژن خالص و روش کشت سوخچه را به عنوان مناسبترین تیمار مدیریتی در مزارع پیاز آلوده به اویارسلام توصیه نمود.

نویسندگان

نصرت الله کریمی آرپناهی

دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه بیرجند

سیدوحید اسلامی

دانشیار گروه زراعت دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند

سهراب محمودی

دانشیار گروه زراعت دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند

محمدحسن سیاری

استادیار گروه زراعت دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند