بسط منحنیهای شکنندگی برای سازههای پیش ساخته بتنی

روشهای متنوعی برای ارزیابی آسیبپذیری لرزهای ساختمانها وجود دارد که از نظر هزینه و دقت متفاوت میباشند. در این بین منحنیهای شکنندگی که احتمال خسارت سازهای را به عنوان تابعی از مشخصههای حرکت زمین و پارامترهای طراحی در نظر میگیرند متداولتر هستند. این منحنیها درصد احتمال فراگذشت پاسخ سازه از حد مجاز عملکردی را در شدتهای متفاوت زمینلرزه بیان میکنند. در این تحقیق، ساختمانهایقدیمی بتنی با پانلهای پیشساخته که در آذربایجان شرقی واقع شدهاند مورد بررسی قرار گرفتند. در مدلسازی و تحلیل مدلهای سازه، از نرمافزار SAP استفاده شد. منحنیهای شکنندگی برای این سازه ترسیم و تاثیر عملکرد انواع اتصالات پانلها بر احتمال آسیب این ساختمانها بررسی گردید. زمانی که سازه تنها دارای اتصالات قایم میباشد، مقدار PGA متناظر با فراگذشت از سطح آسیب جزیی، برابر با 03g/0 است. برای حالت آسیب متوسط، آسیب اصلی و آسیب شکست این عدد به ترتیب برابر 05g/0 ،07g/0 و 10g/0 برآورد گردید. در حالت استفاده همزمان از اتصالات قایم و افقی، مقدار PGA برای چهار حالت آسیب جزیی، آسیب متوسط، آسیب اصلی و آسیب شکست، به ترتیب برابر 25g/0 ،46g/0 ،7g/0 و 1g/1 میباشد. نتایج نشانگر آن هستند که هرچه سطح آسیب بالاتر میرود، اختلاف بین PGA متناظر با گذشت از آن سطح آسیب، برای سازه با و بدون اتصال افقی بیشتر میشود و در شتابهای بالا این اختلاف محسوستر است.

کلیدواژه ها:

منحنی شکنندگی ، سازه پیشساخته بتنی ، سطوح عملکرد ، تحلیل تاریخچه زمانی