برنامه ریزی عرصه های مستعد بلندمرتبه سازی شهر تهران براساس مدل مکان یابی چندمعیاره

براساس چشم انداز طرح جامع؛ تهران شهری دانش بنیان، هوشمند و جهانی است. همچنین با کاهش وسعت شهر تهران در طرح جامع، بر تکوین شهری منسجم با توسعه درونزا و استفاده از ظرفیت های زیرساختی برای پاسخگویی به نیازهای شهر تهران تاکید شده است. از طرفی شهر تهران از جهت فضاهای عمومی نسبت به سایر شهرهای جهانی بسیار فقیر است. بنابراین برنامه ریزی ساختمان های بلندمرتبه بر مبنای فرصت های توسعه که در فضاهای خالی آن وجود دارد و همچنین تاکید بر ساماندهی سیمای شهر و تقویت نشانه های شهری برای تحقق چشم انداز و اهداف طرح جامع ضروری است. در پژوهش حاضر تلاش شده تا معیارها، بازدارنده ها و تنگناهای بلندمرتبه سازی از یک سوی و قابلیت ها و توانایی های شهر تهران پیرامون برنامه ریزی عرصه های مستعد بلندمرتبه سازی از سوی دیگر مورد توجه قرار گیرد. زیرا با تاکید بر استفاده حداکثری از قابلیت ها و توانایی های شهر، می توان تاب آوری آنرا نسبت به محدودیت ها افزایش داد و در نتیجه موانع توسعه بلندمرتبه سازی را تقلیل بخشید. براین اساس در ابتدا قابلیت ها و محدودیت های اراضی تهران بررسی و معیارها و شاخص های قابلیت سنجی آن استخراج شده است. سپس با هم افزایی معیارها در دسته بندی محیط طبیعی، اقتصادی-اجتماعی، کالبدی و گرایشات آتی(زیرمعیارهای ژیوتکنیک، ژیومورفولوژیک، هیدرولوژیک، فضای سبز، جمعیت، قیمت اراضی، پراکنش مراکز فعالیت، مساحت قطعات، دسترسی، حریم عناصر تاریخی، اراضی ذخیره توسعه، رهنمودهای سازمان فضایی و پهنه های ویژه) و با استفاده از مدل مکان یابی چندمعیاره در محیط GIS به ارزیابی مکانی اراضی مستعد برای جانمایی پرداخته شده است. در انتها نیز تمهیداتی پیرامون بلندمرتبه سازی ارایه شده است که برپایه آن می توان به توسعه بلندمرتبه در اراضی مستعد پرداخت

کلیدواژه ها:

ساختمان بلندمرتبه ، برنامه ریزی ، ارزیابی و قابلیت سنجی ، مدل مکان یابی چند معیاره ، شهر تهران