بررسی و تبیین تاثیر سرمایه فکری بر ارتقای قابلیت نوآوری سازمانی ( شرکت مورد مطالعه: شرکت توسعه 1 مپنا)

با ورود به عصر اطلاعات، مدیریت دارایی های نامشهود اهمیت فزاینده ای پیدا کرده و مورد توجه محققین حوزه مدیریت قرار گرفته اند. سرمایه های فکری بخش عمده دارایی های شرکت ها می باشند که همانند کوه یخی شناور در سطح زیرین آن نهفته و ماهیت نامشهود دارند. از طرفی، افزایش مهیج رقابت جهانی در اقتصاد دانش محور، تاکید مجددی بر نوآوری را ایجاد می کند. لذا باید جهت حفظ بقاء سازمان ها نوآوری به مفهوم توانمندی ایجاد تغییرات در محصولات، خدمات، فرآیند ها و روش های موجود در فرآیند های سازمانی مورد توجه قرار گیرد. این پژوهش با توجه به ضرورت مدیریت سرمایه های فکری در راستای توسعه قابلیت نوآوری به منظور کسب مزیت رقابتی شرکت ها انجام گرفته است. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های سنجش سرمایه فکری و قابلیت نوآوری سازمانی استفاده شده است. پس از تعیین جامعه و نمونه آماری، اقدام به توزیع پرسشنامه در میان مدیران گردید. در نهایت پس از تحلیل داده ها از طریق تحلیل رگرسیون مشخص گردید که سرمایه های فکری تاثیر معنا داری بر ارتقای قابلیت نوآوری سازمانی دارد. با بررسی تاییر سرمایه انسانی، ساختاری و رابطه ای معلوم گردید که سرمایه ساختاری بیشترین تاییر را در ارتقای قابلیت نوآوری دارد.

کلیدواژه ها:

سرمایه های فکری ، سرمایه های انسانی ، سرمایه های ساختاری ، سرمایه های رابطه ای ، نوآوری سازمانی