مطالعه تطبیقی آموزش نیکوکاری به کودکان در دیدگاه اسلام و روانشناسی نوین

نیکوکاری از فضیلت های اخلاقی است که در جوامع گوناگون، به آن پرداخته شده است. در دین اسلام بر اهمیت نوع دوستی و نیکوکاری در آیات و روایات متواترتاکید شده است. با وجود تاثیر بارز نیکوکاری در سلامت روان، روانشناسی نوین نیز به آن توجه نشان داده است. بررسی خودشکوفایی در نظریات مازلو و یا روانشناسی مثبت گرا ی سلیگمن از آن جمله اند. این پژوهش با دو هدف اصلی انجام شده است: 1) مطالعه تطبیقی آموزش نیکوکاری به کودکان در اسلام و روانشناسی نوین 2) ارایه پیشنهادهایی جهت آموزش نیکوکاری به کودکان.روش پژوهش از نظر هدف، از نوع پژوهش های کاربردی و از نظر نحوه ی گردآوری اطلاعات از نوع پژوهش های توصیفی - تحلیلی است که رویکرد تطبیقی دارد. جامعه آماری کلیه آیات و روایات مربوط به نیکوکاری در قرآن و نهج البلاغه و همچنین اسناد و مدارک مربوط به عواطف و هوش عاطفی در کتابهای مرجع روانشناسی می باشد. بنابراین روش جمع آوری اطلاعات روش کتابخانه ای است که در آن با استفاده از کتب دینی و روانشناسی و مقالات داخلی و خارجی، نیکوکاری و آموزش آن به کودکان مورد بحث قرارگرفته است.در تحلیل داده ها، ابتدا اطلاعات، بدون هیچ گونه دخالت و نتیجه گیری ذهنی جمع آوری شدند؛ سپس بر اساس الگوی جرج بردای در مطالعات تطبیقی بررسی شده و با استفاده از نتایج حاصل، بیان پیشنهادهایی جهت آموزش نیکوکاری به کودکان از لحاظ منطقی مورد تحلیل قرارگرفت. نتایج حاصل از یافته های مطالعه ی تطبیقی نشان داد بیشترین تشابه روش های آموزشی در تحریک حس دیداری کودکان و تاکید بر ارایه الگو و سرمشق مناسب به آنان است.