سنجش عدالت فضایی در برخورداری از خدمات شهری (مطالعه موردی: شهر تبریز)

در دهههای اخیر رشد شتابان شهرنشینی و توسعه کالبدی شهرهای کشور منجربه ازهمپاشیدگی نظام توزیع مراکز خدماتی شهر بروزنابرابری اجتماعی شهروندان در برخورداری از این خدمات شده است. مادر شهر تبر یز همانند اکثر شهرهای کشور، علاوه بر اینکه از تبعیض طبقات ی در ب ین گروه های اجتماعی– اقتصادی رنج میبرد، از تبعیض فضا یی ناش ی از توز یع نامناسب خدمات شهری نیز تهدیدمی شود. هدف پژوهش حاضر سنجش عدالت فضا یی در برخورداری از خدمات شهر ی در مناطق دهگانه مادر شهر تبریز است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی - تحلیلی باهدف کاربردی است. جامعه آماری پژوهش مناطق دهگانه شهر تبریز میباشد. برای سنجش عدالت فضایی در مناطق دهگانه شهر تبریز 15 شاخص تعیینکننده خدمات عمومی برا ی نیل به این هدف انتخابشدهاند. جهت وزن دهی به شاخصهای موردمطالعه ازمدل تحلیل شبکهایANP و برا ی تحلیل و رتبهبندی مناطق شهر ی از منظر برخوردار ی از خدمات عمومی از مدل تصمیم گیری چندمعیاره و یکور استفادهشده است. نتایج پژوهش نشان میدهد که مناطق ، 1 4و 10 ازلحاظ میزان برخوردار ی در رده ی کاملا برخوردار، مناطق 7و 5 برخوردار، مناطق ن 3و 8 یمه برخوردار و مناطق 2و 6 در دامنه عدم برخوردار قرار دارند. یافتههای حاصل از ا ین پژوهش، عدم انطباق توز یع خدمات عموم ی در سطح مناطق ، یحت با کمتر ین سطح عدالت فضا یی را نشان میدهد. بنابرا ین مدیریت شهری مادر شهر تبریز، نیازمند توجه به مناطق نابرخوردار از شاخصهای خدمات عمومی است.

کلیدواژه ها:

عدالت فضایی ، خدمات عمومی ، تحلیل شبکه ی ، ویکور ، تبریز