تبیین اصول طراحی فضای کودک از دیدگاه روانشناسی محیط

هر انسان در محیط زندگی می کند، رشد و پرورش می یابد تعاملات اجتماعی خود را در آن انجام می دهد و بدین گونه می توانگفت از محیط تاثیر می گیرد و بر آن تاثیر می گذارد. در این ارتباط مسایلی مطرح می شود که از یک سو به محیط و از سویدیگر به ویژگی های کاربران بستگی دارد. بنابراین شناخت کاربر اصلی در طراحی هر فضا می تواند باعث افزایش رضایتمندی درزمان حضور آن ها شود. با توجه به اهمیت دوران کودکی در رشد و پرورش شخصیت آن ها می توان بیان کرد که در نظر گرفتنویژگی های آن ها در فرایند رشد جهت طراحی فضاهای کودک الزامیست. از آنجایی که ماهیت این دوران بازی، کنجکاوی واکتشاف است در طراحی این فضاها باید به گونه ای عمل کرد که در عین فراهم ساختن امنیت و آرامش ذهنی برای آنان زمینهرشد و پرورش خلاقیت آنها فراهم شود. این پژوهش سعی دارد ضمن اشاره به ویژگی های شخصیتی کودکان، حساسیت ها،محدودیت ها و لطافت روحی و جسمی آن ها در گروه های سنی مختلف راهکارهایی مناسب جهت افزایش بازده فضاهایکودک و همچنین افزایش رضایتمندی آنها در طراحی شهری، مسکن و فضاهای آموزشی و تفریحی آن ها ارایه دهد. از جملهعوامل افزایش رضایتمندی کودکان می توان به آسایش کالیدی، ادراک محیطی، امنیت روانی، جذابیت محیطی و احساس تعلقاشاره نمود. همچنین فضاهای مورد توجه کودکان و معیار های آن ها در زیبایی سنجی محیط نیز مطرح می گردد. اینپژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است، رویکردی توصیفی تحلیلی دارد و از لحاظ هدف کاربردی می باشد که بر مبنایشناخت روانشناسی محیط یادگیری و دانش آموزان شکل گرفته است.

کلیدواژه ها:

روانشناسی محیطی ، کودکان ، فضای کودک ، رضایتمندی