تاثیر نشانه شناسی دربازآفرینی و حضور معنا جهت تداوم هویت معمارانه از دیدگاه اومبراتواکو

با گذر در سطح شهر با بناهایی روبرو می شویم که پیام برای انتقال ندارند، و گویی رنگ و بویی از هویت ندارند و نشانه ای از نابه سامانی فرهنگی هستند. با توجه به این مسیله که معماری علاوه بر نیازهای (زیبایی شناختی، ایستایی، کارکرد) به دنبال ایجاد فضایی برای آرامش از لحاظ روحی نیز می باشد و در پی معنا است. در قلمرو معماری برای دریافت و بیان معنا از نشانه ها کمک می گیریم، در نشانه شناسی هر دالی به مدلولی دلالت دارد و یادآور معنایی است و هر تصویر ذهنی که شی به ما دهدنشانه است. از این رو در این مقاله بر آن شدیم تا با مطالعه و مروری بر فلسفه نشانه شناسی، دیدگاه امیر تواکو به نشانه و مکتب فکری پسامدن، به روش گردآوری اطلاعات مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و روش تحقیق این پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی و (روش های کیفی و میدانی) ارایه کنیم و هدف بیان این است که معماری می تواند ویترینی دارای ساختار و طراحی هوشمندانه باشد، که فرهنگ و هویت دیرین مان را به نمایش بگذارد. معماری برای پاسخگویی به این نیاز مردم در قالب عملکردهای متفاوتی که فراهم می سازد کدهایی تعریف می کند و این کدها از پیش تعیین شده و بنابر تصویری از ذهن مردم می باشد وهر اثر جدید باید در این راستا بوده، در ذهن مردم و درچهارچوب فرهنگ خواسته هایشان از بنا قابل پذیرش باشند. (نوشتار چیزی نیست مگر به یاری کسی که آن را از قبل می شناسد).

کلیدواژه ها:

نشانه شناسی ، اومبرتواکو ، فرهنگ ، هویت ، معنا