بررسی گسل و زلزله مناطق شهری (مطالعه موردی: شهر تهران)

ایران بر روی یکی از کمربندهای زلزله خیز دینا واقع شده و گسل های کوچک و بزرگ متعددی هم در آن مشاهده می شود. از این رو نسبت به کشورهای مجاور از توان لرزه خیزی بالاتری برخوردار است. بنابراین مکان گزینی شهرها و ساخت و سازها باید از دقت بیشتری برخوردار باشد. کیفیت پایین مصالح، تیپ مساکن، نداشتن الگوی مناسب و مقاوم ساختمان سازی در برابر زلزله، فرسودگی ساختمان ها مزید بر علت می باشد. در مورد شهرهای کوچک و نیز روستاها نیز چشمه ها و منابع آبی که عمدتا از طریق مناطق شکسته شده و گسلی تامین می شوند، عامل اصلی مکان گزینی آنها بوده اند. تهران در معرض رویکرد زلزله قرار دارد و سوابق زلزله های رخ داده در پهنه تهران و پیرامون آن و نیز موقعیت، سازوکار و پیکر شناسی گسل های منطقه، این حقیقت را آشکار می سازد. زمان رویکرد بعدی نامشخص و غیرقابل پیش بینی و اعمال سیاست ها و نحوه مدیریت شهری تهران شاید ضروری ترین راه کاربرای کاهش یا کنترل زیان های ناشی از آن باشد. با توجه به اینکه طی سال های اخیر، جمعیت تهران به سمت شمال در حال پیشرفت و افزایش است و سکونتگاه های مسکونی نیز به سمت مناطق شمالی تهران در حال توسعه بوده و نواحی شمالی آن در معرض گسل قرار گرفته، بنابراین با آزاد سازی انرژی درون زمین در گسل شمال تهران، طی سال های آتی شاهد فجایع انسانی ناشی از زلزله در این شهر خواهیم بود.

کلیدواژه ها:

زلزله ، گسل ، مکان گزینی ، شهر ، ساختمان