تحلیل توزیع فضایی و مکان گزینی پژوهشکده نانوتکنولوژی با استفاده از مدل تصمیم گیری AHP (نمونه مورد بررسی شهر جدید پردیس تهران)

استقرار هر عنصر شهری در موقعیت مکانی از سطح شهر، تابع اصول و قواعد خاصی است که در صورت رعایت شدن، بهموفقیت و کارآیی عملکردی آن عنصر در همان مکان مشخص خواهد انجامید. در این زمینه، طراحی پژوهشکدهنانوتکنولوژی باید منعکس کننده آرمانهای علمی و احتیاجات خاص یک محیط تحقیقاتی باشد. آن ها را می توان بهچهار دسته کلی؛ بخش تحقیقات نظری، بخش تحقیقات کاربردی، مراکز نمایش و ارایه و مراکز آموزشی تقسیم بندینمود. زمانی این مجموعه ها به رسالت وجودی خود دست می یابند که در بستر منطقه مناسب قرار گیرند که بتوانندنقش تعاملی و تحقیقاتی خود را به درستی ایفا کنند. به علت کمبود اراضی مناسب در تهران، انتخاب مکان مناسب پیروالگوهای مدون و مشخص صورت نمی گیرد. یافتن و بررسی این الگوها در مباحث نظری کمتر دیده می شود. این مقالهدر نظر دارد با بررسی عوامل موثر بر مکان یابی پژوهشکده نانو تکنولژی با نمونه موردی منطقه پردیس تهران به بررسیشاخص های علمی و عملکردی آن بپردازد. در این تحقیق ابتدا به قوانین و معیارهای موجود مکان یابی پژوهشکده هاپرداخته سپس با شناخت کاربری اراضی محدوده سایت انتخاب شده و استفاده از روش AHP موجود در مکان یابیکاربری اراضی شهری، به نتایجی درباره میزان مناسب بودن این سایت برای ساخت پژوهشکده نانو تکنولوژی در منطقهپردیس تهران پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ، مکان یابی ، کاربری تحقیقاتی ، پژوهشکده نانو ، منطقه پردیس تهران