بررسی تاثیر تغییرات پارمترهای مکانیکی فولاد و تعداد جان در رفتار تیرهای پیوند درسازه های فلزی با مهاربند واگرا به روش اجزا محدود

مهاربندهای واگرا در صورت طراحی و اجرای صحیح دارای قابلیت بسیار خوب جذب انرژی و نیز شکل پذیری و سختی مناسب در هنگام وقوع زلزله های قوی هستند و در تمامی آیین نامه های معبتر به عنوان یکی از سیستم های مناسب لرزه ای شناخته شده اند. در این گونه سیستم های سازه ای محل اتصال اعضای مهاربند بطور عمد در محل تلاقی تیر و ستون قرار نمی گیرند و قسمتی از تیر که بین محل اتصال بادبند و محل اتصال تیر به ستون، یا بین نقاط اتصال دو بادبند قرار دارد تیر پیوند نامیده می شود. مهمترین مزیت قاب های واگرا در طراحی سازه های مقاوم در برابر زلزله ترکیب سختی مناسب، قابلیت شکل پذیری بالا و توانایی جذب و استهلاک انرژی ناشی از زلزله های قوی با تشکیل گسترده مفصلهای پلاستیک می باشد. در این تحقیق استفاده از فولاد با مقاومت بالا به جای فولاد معمولی و همچنین استفاده از تیر پیوند با دوجان در مقایسه با مقطع با جان تک در تیر پیوند مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است. بدین منظور سه مدل سه، پنج و هشت طبقه با مهاربند واگرا در نرم افزار SAP2000 مدل گردیده و مورد تحلیل استاتیکی خطی و تحلیل پوش آور قرار گرفته اند. در ادامه به منظور بررسی تاثیر فولاد با مقاومت بالا و همچنین استفاده از پروفیل با جان مضاعف هر یک از مدل های انتخابی را در نرم افزار اجزاء محدود ABAQOUS مدل سازی نموده و مورد تحلیل پوش آور قرار گرفته است. نتایج نشان می دهند استفاده از مقطع تیر با جان مضاعف سبب افزایش ظرفیت و کاهش شکل پذیری سازه می گردد. همچنین استفاده از فولاد پرکربن باعث افزایش ظرفیت تنش و کاهش کرنش می گردد.

کلیدواژه ها:

مهاربند واگرا ، تحلیل پوش آور ، تیر با جان مضاعف ، فولاد با مقاومت بالا