ارزیابی عملکرد شاخص های شدت زلزله در تخمین پاسخ لرزه ای سازه ها با استفاده از روش زمان دوام

هدف اصلی این مقاله، معرفی شاخص شدت مناسب جهت بهبود توانایی روش تحلیل دینامیکی زمان دوام در تخمین پاسخ لرزه ای سازه ها و تولید تابع احتمال توزیع پاسخ سازه است. در روش زمان دوام، سازه تحت شتاب نگاشت های مصنوعی که شدت آن در طول زمان افزایش می یابد، به صورت دینامیکی غیرخطی تحلیل می شود با این کار می توان میانه پاسخ های سازه در روش تحلیل دینامیکی فزاینده را به ازای زلزله های با دوره بازگشت مختلف، تنها با یک بار تحلیل لرزه ای زمان دوام محاسبه کرد. مزیت اصلی استفاده از این روش، تسریع در تخمین پاسخ سازه با کاهش حجم محاسبات در عین محاسبه ی پاسخ سازه با دقت قابل قبول می باشد. در این روش، مفهومی تحت عنوان زمان هدف مطرح است که به مدت زمان اعمال شتابنگاشت مصنوعی زمان دوام به سازه مورد بررسی گفته می شود و بخش مهم این روش، چگونگی ایجاد تناظر یک به یک بین سطوح مختلف شدت زلزله و زمان هدف متناظر است که از طریق معیار شدت های مختلف همچون طیف پاسخ الاستیک شتاب طیفی در مود اول سازه و غیره انجام می شود. انتخاب معیار شدت مناسب، نقش تعیین کننده ای در کاهش خطای این روش تحلیل دینامیکی دارد و در این نوشتار، عملکرد معیار شدت های مختلف برای نیل به این هدف مورد بررسی قرار می گیرد. تابع توزیع پاسخ سازه به شرط شدت زلزله یکی از اجزای روش مهندسی براساس عملکرد می باشد. این تابع توزیع می تواند در بهینه سازی طراحی بر مبنای هزینه دوران عمر سازه مورد استفاده قرار گیرد. در واقع، چنین تحلیل های بهینه سازی، نیازمند تعداد بسیار زیادی تحلیل دینامیکی تاریخچه زمانی است که استفاده از شاخص شدت با کارایی بالا و هزینه پایین محاسباتی روش زمان دوام، آن را امکان پذیر می سازد.

کلیدواژه ها:

مهندسی زلزله ، طراحی براساس عملکرد ، شاخص شدت زلزله ، تحلیل تاریخچه زمانی ، روش زمان دوام