فرایندهای دانش در سازمان های مجازی/شبکه ای

تاکید این تحقیق بر روی کاری است که مستلزم دامنه ای از مرزهای سازمانی سنتی است ( کارکرد، واحد کسب و کار، سازمان ) که نوعا به لحاظ جغرافیایی پراکنده بوده و استفاده وسیع از ICT را برای تسهیل تعاملات بکار می برند. در سال 1986 میلادی، موشووتیز اولین بار اصطلاح سازمان مجازی را به کار برد. پس از آن نویسندگان دیگر اصطلاحات گوناگونی برای توضیح این شکل جدید از سازمان های شبکه ای ارایه کردند. در ادبیات موضوع سازمان های مجازی، مجازی را توانایی سازمان جهت هماهنگی مزیت های رقابتی اساسی از طریق طراحی فرایندهای کسب و کار و دارای ارز افزوده و تحت اختیار درآوردن حوزه های داخلی و خارجی که باعث برتری می گردد و در نتیجه بدست آوردن ارزش بالاتر در بازار تعریف می کنند. سازمان های مجازی، به صورت موقت، برای ترکیب و به کارگیری توانایی های خاص اعضای آن سازمان ها به وجود آمده و باعث افزایش بهره وری و استفاده سریع از فرصت های خاص برای ارایه محصولات یا خدمات خاص می شود و معمولا بعد مسافت به وسیله تکنولوژی اطلاعات جبران می شود. با این وجود عناوین مختلف برای توصیف چنین کاری به کار می رود که شامل سازمان مبتنی بر شبکه ( شبکه محور)، کار مجازی و کار پخش شده ( پراکنده ) می باشد. برای مثال، آهوجا و کارلی ( 1999، 742) سازمان مجازی را به عنوان یک سازمان پراکنده به لحاظ جغرافیایی می دانند که اعضای آن دارای علایق و یا اهداف مشترک بلند مدت هستند و کار خودشان را از طریق فناوری اطلاعات و ارتباطات انجام می دهند.