نورپردازی پیاده راه دریاچه چیتگر(شهدای خلیج فارس) با استفاده از الگوهای نوری دوره صفوی

معماری داخلی در دوره ی صفوی، دو شاخصه ی اصلی مدیریت بهینه ی نور و ایجاد فضاهای پر معنا را به صورت هنر کاربردی بیان کرده و این شاخصه الهام بخش طیف وسیعی از هنرهای مختلف در دهه های اخیر بوده است. مدیریت منابع نوری در قالب هدایت کننده ها و تغییر دهنده های طیف نوری قابل تعریف بوده و این ویژگی در ابنیه و فضاهای طراحی شده عصر صفوی به صورت الگوهایی قاعده مند مورد استفاده قرار گرفته اند. هدف از این پژوهش، تلفیق مبانی و الگوهای نورپردازی، روش های انتشار، تغییرهای رنگی و مسیری نور در معماری داخلی عصر صفوی با مفاهیم هنر عمومی برای هویت دهی به منظر پیاده راه دریاچه چیتگر است. پیاده راه این دریاچه محل مناسبی برای انجام فعالیت های اجتماعی و فرهنگی بوده و محدوده ی وسیعی برای خلق هویت بصری نه تنها به منظور ایجاد احساس بهتر در شهروندان در روز بلکه با هدف ساماندهی نورپردازی در شب هنگام را نیز داراست. پس از بررسی شکل فضای منظر، محدوده ی دریاچه و مطالعه بر روی اقشاری که از این دریاچه بازدید می کنند، دو عنصر تلفیقی نوری برای پیاده راه این محوطه در نظر گرفته شد. با توجه به مفاهیم و تعاریف هنر عمومی در فضای شهری، این دو عنصر با الهام از الگوهای نورپردازی دوره صفوی و در معنای کارکرد محلی برای استفاده ی کاربران در نظر گرفته شده و با توجه به شرایط مکانی دریاچه پس از مرحله ارایه ایده و ارزیابی، ایده نهایی در قالب کانسپت مدلسازی شد و در مکان جانمایی گردید.

کلیدواژه ها:

الگوی نوری ، پیاده راه دریاچه چیتگر ، دوره صفوی ، نورپردازی ، هنر عمومی