جایگاه هندسه در فرم های گوناگون عناصر نوررسان بناهای تاریخی

بناهای تاریخی به عنوان نقاط با ارزش فضاهای شهری شناخته می شوند. معماری ایرانی تاکید ویژه ای بر مردم واری و به کارگیری دانش هندسه دارد. نور به عنوان عنصر کلیدی در فضا سازی بناهای تاریخی گذشته نقش داشته است. معمار ایرانی با استفاده از روزن، شباک و دیگر عوامل نور رسان، سعی بر ان داشته تا نور را به فضای معماری وارد نماید. همچنین نور در بناهای سنتی ارزش های هنری، تاریخی و فنی ساختمان را نمایان می سازد. با شناخت فرمی اجزای نوررسان در معماری گذشته از دیدگاه دانش هندسه، می توان به نبوغ معمار ایرانی در فضاسازی و ساخت این عناصر پی برد. هندسه به صورت مستقیم، در شکل گیری فرم های گوناگون عناصر نوررسان بناهای تاریخی تاثیر گذار بوده است. تاکنون پژوهش هایی بر روی جایگاه نور و نورپردازی در بناهای ویژه و اهمیت نورپردازی شهری صورت گرفته است. این پژوهش برای نخستین بار خصوصیات فرمی اجزای نوررسان در بناهای تاریخی را بررسی و مشخص می سازد. این نوشتار در صدد شناخت و آشکار ساختن تسلط معمار ایرانی به دانش هندسه و به کارگیری آن در ساخت عناصر نوررسان ساختمان های گذشته است. با بررسی های کتابخانه ای، میدانی و ترسیم، فرم های متفاوت عناصر نوررسان در بناهای با ارزش تاریخی، نمایان گشت. بر اساس یافته های این پژوهش مشخص گردید، معماران گذشته بسته به نیازها و ویژگی های فضایی و شرایط گوناگون دیگر، نورگیری را از دیواره ها، سقف ها و کف ساختمان ها انجام داده اند. همچنین نیاز به نورگیری منجر به پدید آمدن فرم های هندسی مختلف شده است.

کلیدواژه ها:

روزن ، شباک ، فرم ، نور در بناهای تاریخی ، هندسه