افسردگی یا شادمانی:بازنگری در طراحی نور روز در فضای سکونت

معماری به عنوان مرز واسط میان محیط خارج و بدن انسان باید به گونه ای شکل بگیرد که بدن انسان قادر به تامین نیازهای خود از محیط خارج باشد.درواقع اگرچه به نظر می رسد این ما معماران هستیم که ساختمانها را شکل می دهیم اما در نهایت این ساختمانها هستند که مارا شکل می دهند. .در این راستا هدف ازپژوهش حاضر تبین اهمیت و ضرورت نور روز در فضای سکونت از یک سو و بررسی عوامل متاثر از نور روز بر سلامت روانی ساکنین است.این پژوهش در پی پاسخ به این پرسش است که چه ارتباطی میان سلامت روان ساکنین مسکن و نور روز وجود دارد و چه راه کارهایی در جهت ارتقا آن قابل تبین است.نتایج حاکی از آن است که رابطه قوی میان نور روز و فیزیولوژی انسان وجود دارد و اثرات نور بر روی خلق و خوی انسان ، تنظیم ساعت درونی انسان ، ارتباط و اطلاع زمان از محیط خارج ،تاثیر بر فرایند تکاملی بدن انکار ناپذیر است تا جایی که عدم وجود روشنایی کافی به شدت باعث افسردگی می شود. طراحی معماری امکان طراحی و نیز تغییردر تمامی اجزا کمی نور روز شامل شدت ،زمان و طیف به واسطه فرم سازه های مجاور داراست از طرفی کیفیت نور انتقال پیدا کرده به نوع بازشوها،حضور و میزان سایه ،اندازه وفرم فضای روشن شده ،جانمایی اقلیمی و محل قرار گیری کلی ساختمان،عمق و جهت گیرنده های نور نظیر چشم و یا لوکسی متر بستگی دارد.زمان بندی دریافت نور روز نیز به واسطه جهت ساختمان و شکل بازشوها قابل تنظیم است.بدیهی است در حالی که محیط کاریک جز اصلی و مهم در زندگی روزمره است خانه به عنوان تنظیم کننده ریتم شبانه روزی بدن اهمیت دارد و می توان به سطح روشنایی نور در طول روز در خانه به عنوان یک معیار بیولوژیکی سلامت نگاه کرد.

کلیدواژه ها:

نور روز ، مسکن ، سلامت روان ، افسردگی