تعیین ترکیب سطح زیرکشت بهینه محصولات کشاورزی استراتژیک (گندم، سویا، پنبه) در استان گلستان با رویکرد اقتصاد مقاومتی

با عنایت به منویات مقام معظم رهبری در خصوص سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی به عنوان نسخه معاصر نظام اقتصاد اسلامی و توجه به اهداف سه گانه آن (استقلال اقتصادی، رفاه عمومی، پیشرفت)، بخش کشاورزی در ایران دارای قابلیت های زیادی در جهت نیل به اهداف تامین مواد اولیه برخی از صنایع و نیز اشتغال زایی است، از این روی در تحقیق حاضر بهینه بودن سطح زیر کشت محصولات استراتژیک گندم، سویا و پنبه در استان گلستان را مورد بررسی قرار می دهیم. استان گلستان یکی از قطب های مهم کشاورزی می باشد، که به دلیل گستردگی و تنوع آب و هوایی در مناطق مختلف استان امکان کشت تعداد زیادی از محصولات را فراهم ساخته است، ما در این تحقیق خواستیم این فرضیه را به اثبات برسانیم که سطح زیر کشت موجود 3 محصول مذکور در استان گلستان بهینه نمی باشد و سطح درآمد کشاورزان پایین است. در این تحقیق سعی شده است اطلاعات و آمار وزارت جهاد کشاورزی در مورد سطح زیر کشتریال قیمت ها و هزینه های تولید این محصولات در سطح استان گلستان را تهیه کرده و پردازش هایی جهت استفاده در مدل انجام گردد. در مطالعه کنونی از مدل برنامه ریزی خطی جهت تخصص بهینه منابع تولیدی محدود کننده استفاده شده است، که در این مدل هدف ماکزیمم کردن سود با توجه به دوازده محدودیت هزینه ای شامل: زمین، نیروی کار، ماشین آلات، کود فسفات، ازت، پتاس، سم علف کش، حشره کش، قارچ کش، کود حیوانی و سایر کود و ... می باشد. در نهایت برای حل مدل تهیه شده، از نرم افزار Lindo استفاده گردیده است. نتایج به دست آمده از حل برنامه ریزی خطی نشان می دهد که با توجه به محدودیت منابع تولیدی، ضرایب فنی تولید و ضرایب تابع هدف، با دستیابی به ترکیب کشت بهینه فنی، صرفه جویی در مصرف نهاده های تولیده می توان سود منطقه را به میزان 11/3 درصد نسبت به وضعیت موجود افزایش داد. همچنین با استفاده از تحلیل حساسیت مربوط به ارقام و اطلاعات جدید و تغییرات آن ها در سال های آتی، می توان هر گونه تغییر در ترکیب سطح زیر کشت و در نتیجه سودآوری فعالیت های زراعی را پیش بینی نمود.

کلیدواژه ها:

سطح زیرکشت بهینه ، برنامه ریزی خطی ، تحلیل حساسیت