خانه کودک با رویکرد روانشناسی محیط

این پژوهش از آنجا ضرورت می یابد، که در واقع دوران کودکی موثرترین دوران زندگی انسان، و کودکان سرمایه های انسانی می باشند. در سال های اخیر به علت کمبود فضاهای مختص کودکان، بخش قابل توجهی از اوقات فراغت کودک به تماشای تلویزیون سپری می شود که نتیجه آن کاهش تحرک فیزیکی و عدم تعامل آن با محیط است. این در حالی است که تعامل محیطی در دوران خردسالی و دبستان لازمه رشد و شکوفایی توانایی های فیزیکی و شناختی او است و بر شکل گیری شاکله وجودی کودکان و رشد جسمی و روانی آنان تاثیر بسزایی دارد. متاسفانه، در بسیاری از موارد مشاهده می شود که محیط های خاص کودکان بدون توجه به نیازهای واقعی آنان و صرفا بر اساس تجربه ها، سلیقه ها و استنباط شخصی طراحان و حداکثر با توجه به ویژگی های روانشناختی ای مانند: ایجاد تنوع، رنگ، شکل و نظایر آن، صورت می گیرد. این امر باعث می شود که فضا هیچگاه منطق با واقعیت های نیازهای کودکان شکل نگیرد. بنابراین، توجه بیشتر به این فضاها و طراحی آنها بر پایه اصول و معیارهایی که از جوانب مختلف متناسب با نیازهای کودکان می باشد، ضروری است. هدف این مقاله طراحی خانه کودک با رعایت استاندارهای طراحی و اصول روانشناختی به منظور پرورش کودک در همه ابعاد از شخصیت تا فیزیک بدنی. در ادامه ضمن بررسی برخی از شاخصه های کمی و کیفی، اصول طراحی بر مبنای رویکردهای اینده نگر به ارایه راهکارهای کالبدی در طراحی فضاهای کودکان، در جهت رشد قابل قبول رفتار یادگیری کودک و ایجاد نشاط و سر زندگی محیط اموزشی است. این تحقیق از نوع کاربردی و روش تحقیق در آن به صورت کتابخانه ای است (استفاده از منابع مکتوب و اینترنت مشاهده ای ثبت جوانب به روز رفتار کودک در محیط) صورت گرفته است

کلیدواژه ها:

روانشناسی محیطی ، کودک ، معماری ، روانشناسی معماری