راهکارهایی جهت استفاده بهینه از فضای مسکن با کمک رویکرد انعطاف پذیری در معماری داخلی

در شرایط کنونی ایران با توجه به روند افزایش روزافزون جمعیت و مهاجرت به شهر ها، تامین مسکن به یکی از نیازها و مباحث اصلی تبدیل شده و اهمیت تولید انبوه واحدهای مسکونی بیش از پیش مطرح شده است. از طرفی به علت گرانی زمین و مسکن، ساخت و تولید واحدهای مسکونی با متراژ کوچک روز به روز بیشتر شده است، واحد هایی که بدون توجه به اصول معماری داخلی و بدون تحلیل دامنه وسیع نیازهای متفاوت افراد، طراحی و اجرا می شوند و در نتیجه بسیاری از افراد و خانواده ها با وجود تامین نشدن بسیاری از نیازها و احتیاجات شان به زندگی در واحدهای با متراژ کوچک رضایت می دهند. در این راستا طراحی مبتنی بر انعطاف پذیری و تطبیق پذیری، به عنوان رویکردی جهت استفاده بهینه از فضا می تواند بسیاری از نیازهای افراد مختلف در چنین مسکن های کوچک را برآورده کند. روش تحقیق این مقاله توصیفی تحلیلی است. ابتدا با روش مطالعه منابع و اسناد کتابخانه ای و اینترنتی، به مطالعه نظری انعطاف پذیری و دلایل نیاز به مسکن انعطاف پذیر پرداخته و ضرورت موضوع و نقش مهم انعطاف پذیری در معماری داخلی با توجه به شرایط کنونی مورد بررسی قرار گرفته است. سپس با تبیین و توصیف سطوح مختلف دست یابی به انعطاف پذیری ، ساختاری منسجم در طراحی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است و در آخر پیشنهادهایی جهت به کارگیری رویکرد انعطاف پذیری در معماری داخلی در جهت استفاده بهینه از فضا ارایه گردیده است.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری ، تطبیق پذیری ، معماری داخلی ، مسکن ، بهینه سازی