بررسی ارتباط رفتار، انسان و طبیعت در بستر محیط معماری

در ارتباط میان انسان و محیط، از یک سو انسان با ویژگی ها و ظرفیت های خاص خود قرار دارد و از دیگر سو محیط بسیار گسترده که باتمام پیچیدگی، خود را عرضه می کند. در این میان، فرد به عنوان موجودی صاحب اختیار و نیازمند به ارتباط با محیط، لازم است که نوعی از اطلاعات عرضه شده از محیط را دریافت کرده و به شکلی که قابل درک و ذخیره در ذهن باشد تبدیل نماید. این فرآیند، همان فرآیند ارتباط است که پله پله با احساس شروع شده و پس از ادراک به سوی شناخت جهت گیری می کند. حواس ما به عنوان اولین عامل ارتباط ما با محیط نقش مهمی را در این بین بازی می کند و برای ادراک، ارزیابی و رفتار در فضا نقش اساسی دارد. واقعیت این است که بیش از آنچه انسان ها و محیط (به طور جداگانه و بدون در نظر گرفتن رابطه میان آنها) در طراحی محیط های معماری تاثیرگذار باشند، ارتباط میان آنها، نحوه ی برقراری این ارتباط و تاثیر و تاثرات متقابل میان آنها دارای اهمیت است. در واقع انسان ها، محیط و ارتباط میان آنهاست که باید در طراحی محیط های معماری به صورت توامان مورد توجه قرار گیرد . افراد در ارتباط با محیط، رفتار های خود را شکل می دهد و محیط نیز تاثیر خود را بر رفتار می گذارد. در این مقاله سعی بر آن شده است که ارتباط میان انسان و محیط ساخته شده پیرامونش توامان با طبیعت اطراف محل سکونتش چه طبیعی و چه ساخت دست بشر، مورد بررسی قرار گیرد

کلیدواژه ها:

انسان ، رفتار ، طبیعت ، محیط معماری ، قابلیت های محیط