تحلیلی بر مدلها و فنون بازسازی و مدیریت سکونتگاه های غیر رسمی در کلان شهر تبریز

سکونت گاه های غیررسمی شهرها به دلیل بافت سنتی، فرسودگی واحدهای مسکونی، عدم سهولت دسترسی، ضعف زیرساخت ها، مشکلات زیست محیطی و . . . مسیر رکود و عقب ماندگی را طی می کنند. برای رفع مشکلات اینگونه بافت ها در زمینه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کالبدی طرح هایی در قالب مرمت، بازسازی، نوسازی، احیاء و بهسازی در کشورهای مختلف تهیه و اجرا شده است. شیوه برخورد با این بافت ها متاثر از دیدگاه های فلسفی در شهرسازی متفاوت بوده است. در سال های شروع انقلاب صنعتی تا سال 1960 بافت تاریخی شهرها مورد بی توجهی برنامه ریزان شهری قرار گرفت و برنامه ریزان عمدتا به ایجاد شهرهای جدید روی آوردند. در این دوران دخالت ها در اکثر مواقع کالبدی، مقطعی و بدون در نظر گرفتن شرایط اجتماعی اقتصادی شهر، بافت و محله انجام گرفته است. در دهه 1960 ، احیاء بافت تاریخی شهرها و اعیان سازی به همراه حفظ و احیاء شهر قدیمی و ساخت شهرهای جدید شبیه به شهرهای قدیمی با تاکید بر هنجارها و ارزش های اجتماعی مورد توجه قرار گرفت. در این دوران طرح های بهسازی، نوسازی، احیاء محلات مسکونی بافت های تاریخی براساس مطالعات اقتصادی، اجتماعی و کالبدی با بهره گری از نظریات و الگوهای مختلف تهیه شد. که در این مقاله مروری بر الگوها و تکنیک های مختلف مرمت بافت تاریخی شهرها شده است.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه غیررسمی ، برنامه ریزی ، تیوری ، تکنیک ، مدیریت بحران ، تبریز