خلاقیت به مثابه عنصری پایه ای در طراحی فضای آموزشی دانشکده معماری

امروزه بیش از هر زمانی شاهد تغییرات و ظهور پیچیدگی های روز افزون در حوزه طراحی معماری هستیم. یکی از عوامل موثر در این زمینه مقوله خلاقیت است.. خلق ایده های نو و تولیدات ابتکاری از ویژگی های شناختی انسان است که با چنین نگاهی خلاقیت عمل مهم در شتاب بخشیدن به نوآوریهای علمی و فناورانه بشر تعبیر شده است. در نتیجه مرکز ثقل حرکات نوین در آینده را خلاقیت و میزان بهره گیری از تفکر خلاق تشکیل می دهد. بر این اساس یکی از چالش های جدی و قابل پیش بینی در آینده مساله میزان بهره گیری از ذهنها و شخصیتهای خلاق در حوزه های مختلف بخصوص در فضای هنر و معماری است. بدین صورت خلاقیت به عنوان شاخصترین محور تعلیمات آموزش معماری در اغلب مرکز دنیا مطرح می باشد از آنجاییکه تعاملات مداوم انسان ها با یکدیگر و یا با منابع محیطی و الگویی یادگیرند، محور جوهره نظامهای آموزشی جهان امروز می باشد که این رویکردهای جدید نیازمند حرکت ،کار گروهی و پویایی است. فضای آموزشی می تواند با بهره گیری از ایجاد فضا و امکانات در فضاهای کالبدی خود بر روی امر آموزش تاثیر گذاشته و به این طریق کیفیت آموزش را ارتقا دهد. در این پژوهش که به روش توصیفی - تحلیلی انجام شده است جمع بندی نظریات ارایه شده در حوزه روانشناسی محیط زندگی انسان و خلاقیت بیان شده است و با تکیه بر محیط کالبدی برروی کیفیت فرایند آموزش به منظور پاسخگویی به تحولات گسترده روش های آموزشی و ضرورت بهرمندی از فضاهای آموزشی می پردازد.

کلیدواژه ها:

روانشناسی محیط ، خلاقیت ، تفکر خلاق ، رفتار متقابل ، سامان دهی فضا