حق اشتغال زنان و بازتاب آن در حقوق عمومی ایران

اشتغال زنان به عنوان امری مبتلا به جامعه، موضوعی است که ابعاد مختلف اقتصادی ،اجتماعی،سیاسی ،فرهنگی و حقوقی دارد و به تبع آن، در شاخه های مختلف علوم انسانی از جمله جامعه شناسی، علوم اقتصادی، علوم سیاسی، جمعیت شناسی، روان شناسی، حقوق و ... بدان توجه زیادی مبذول گردیده است. حجم قابل توجهی از ادبیات نظری و پژوهش های میدانی با محور قرار دادن موضوع اشتغال زنان در ایران و جهان تولید شده و روز به روز بر وسعت آن افزوده می شود.نظریه پردازان توسعه و توسعه پایدار نیز در کنار صاحب نظران نحله های گوناگون فکری و رشته های مختلف علوم در این باب به ارایه تیوری در باب مسایل پیرامون مبحث اشتغال بانوان پرداخته اند و حضور فعال زنان در جامعه که اشتغال به عنوان مظهر تمام و کمال آ ن است . همواره به عنوان یکی از ارکان توسعه در نظر گرفته اند. علم حقوق را باید به نوعی مقصد نهایی پژوهش ها و نظریه پردازی های مذکور دانست . تمام تلاش های نظری و عملی متفکران و پژوهشگران که با هدف بهبود شرایط زنان در موضوع اشتغال و مسایل مرتبط با آن از سوی عالمان علوم انسانی در رشته هایگوناگون صورت می پذیرد،تنها زمانی می تواند به طور عملی گره گشا باشد که مورد عنایت حقوق دانان و قانون گذاران قرار گیرد و به اتخاذ تصمیمات قانونی برای رفع معضلات مزبور منجر شود و بدون ورود قانون گذار به حوزه اشتغال زنان، مشکل می توان امیدی به بهبود شرایط در این موضوع داشت. در این مقاله، با بررسی اسناد مرتبط با حقوق عمومی ایران، بستر پیگیری و استیفای حق اشتغال زنان در ایران، مناسب ارزیابی شده است، با این حال، نیاز به شفاف سازی هرچه بیشتر قانون و توجه بیشتر قانون گذار به شرایط زنانی که هم زمان در دوعرصه خانواده و اجتماع مشغول تلاش و فعالیت هستند، در کنار الزام نهادهای فرهنگ ساز، به تلاش برای بهبود بستر فرهنگی و اجتماعی جهت حضور زنان در عرصه های اقتصادی و اجتماعی همچنان به طور جدی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

اشتغال زنان ، حقوق عمومی ، حق اشتغال