ارزیابی اثر کاربرد پلیمرهای ابر جاذب بر ظرفیت نگهداشت و پتانسیل آب بر سه نوع بافت خاک

امروزه از جمله راهکارهای افزایش بازده آبیاری در مناطق خشک و نیمه خشک استفاده از مواد جاذب رطوبت است. پلیمرهای ابر جاذب می توانند آب حاصل از آبیاری و بارندگی را جذب کرده و از فرونشت عمقی آن جلوگیری کنند. در پژوهش حاضر آثار متفاوت حاصل از عمل آوری های بکارگرفته شده از دو نوع ابر جاذب سنتزیPR3005A و SUPERABA100 بر سه نوع بافت خاک(سبک، متوسط و سنگین) در چهار سطح استفاده (2،4،6 و 8g پلیمر در کیلوگرم خاک) برپارامترهای منحنی مشخصه رطوبت خاک حاصل از برازش دو مدل RETC و Rosetta انواع تخلخل خاک بررسی شده است. نتایج حاصل از دو مدل برازش مدل های برنامه RETC نسبت به مدل Rosetta برازش بهتری نشان می دهند. تجزیه و تحلیل آماری نشان می دهد که بین دو پلیمر، باهم، با نمونه شاهد و بین سطوح استفاده اختلاف معنی داری در سطحیک درصد وجود دارد. مقدار آب در دسترس گیاه نیز در هر بافت نسبت به نمونه شاهد افزایش دارد. بطور کلی کاربرد پلیمرPR3005A در سطوح 6 و 8g در کیلوگرم خاک، مقدار رطوبت قابل استفاده را به ترتیبت1/5 تا3/5 برابر افزایش داده است. در افزایش انواع تخلخل اثر کاربرد پلیمرها در بافت شنی به علت درجه تورم بیشتر پلیمرها در این خاک ها چشمگیرتر بود و باعث افزایش تخلخل موبین به میزان 4 برابر نسبت به نمونه شاهد و کاهش تخلخل تهویه ای شد.

کلیدواژه ها:

پلیمرهای ابر جاذب ، ظرفیت نگهداشت آب در خاک ، مدل منحنی مشخصه رطوبت خاک ، بافت خاک ، تخلخل